Ania opo­wie­ Wam dzisiaj swoją histo­rię, w pewnym momencie mrożącą krew w żyłach… Bar­dzo jej za to dzię­kuję i tym samym jest to już druga relacja z Waszych histo­rii, podzie­lo­nych na dwie grupy: Prze­pro­wadzka na wieś i Życie na wsi. Kolejne czekają w kolejce 😉

Ania wykazała się naprawdę silnymi nerwami wobec sytuacji, która ją spotkała. Nie wiem, jak ja bym zareagował. Ale to musicie po prostu przeczytać poniżej. Jeśli histo­ria Was zacie­ka­wiła – zosta­wiaj­cie komen­ta­rze poni­żej. Ja lub Anna na pewno odpo­wiemy. Wszyst­kie zdję­cia należą do Ani i pocho­dzą z jej domu lub ogrodu.

Historia Anny, czyli Moje Wiej­skie Opo­wie­ści

Mam na imię Ania, nie ta z Zie­lo­nego Wzgó­rza, ale ta z Górek, wsi poło­żo­nej w woje­wództwie łódz­kim.

W wieku 44 lat zaczę­łam swoją przy­godę, nowe życie wraz z syn­kiem i moim uko­cha­nym AN, sta­wia­jąc swoje pierw­sze kroki jako pani domu (już nie miesz­ka­nia w bloku), jako ogrod­niczka i wiej­ska babka 🙂

Dla­czego wieś?

Wycho­wa­łam się na obrze­żach mia­steczka liczą­cego nie­spełna 20 tys. miesz­kań­ców. Nie na wsi, choć warunki i oto­cze­nie nie­wiele się róż­niły. Wła­sny ogró­dek z warzy­wami, drzewa owo­cowe, zwie­rzęta, pola, łąki i lasy to wszystko nale­żało do mnie.

Od zawsze kocha­łam naturę, lubi­łam się jej przy­glą­dać i obser­wo­wać. Widok poran­nej rosy na tra­wie zachę­cał do bosego spa­ceru, skoki w głę­bo­kich kału­żach, po obfi­tej w deszcz burzy, to praw­dziwa frajda.

Zapach pomi­do­rów, smak doj­rza­łych gru­szek i śli­wek węgie­rek budzi we mnie do dziś piękne wspo­mnie­nia. Wazon pełen świeżo zerwa­nych z ogrodu kwia­tów na stole, woń suszo­nych boro­wi­ków i co nie­mal naj­waż­niej­sze, pyszne wiej­skie jedzonko, było czymś tak oczy­wi­stym.

Jako dziecko nie zda­wa­łam sobie sprawy jakim bło­go­sła­wień­stwem jest życie na wsi, nie zda­wa­łam sobie także sprawy iż wła­śnie spo­kój, prze­strzeń, swo­boda i kon­takt z naturą ma zba­wienny wpływ na życie. Moje dzie­ciń­stwo było punk­tem odnie­sienia, stało się tęsk­notą i wielką moty­wa­cją do tego by zbu­do­wać wspólne szczę­ście na wsi z dala od mia­sta, hałasu, pośpie­chu i spa­lin.

A tak to się zaczęło

Pod­czas urlo­po­wego wyjazdu posta­no­wi­li­śmy poszu­kać naszego nowego – sta­rego domu. Wszel­kie ogło­sze­nia z nie­ru­cho­mo­ściami umiesz­czone na stro­nach inter­ne­to­wych w rejo­nie dwóch woje­wództw zostały skru­pu­lat­nie prze­stu­dio­wane i zakre­ślone.

No cóż ruszamy w drogę…

Szu­ka­li­śmy domu z cha­rak­terem, na wsi, nada­ją­cego się do zamiesz­ka­nia, któ­rego można suk­ce­syw­nie prze­kształ­cać i dosto­so­wy­wać do naszych potrzeb.

To była nie lada gratka. Z dłu­giej listy pozo­stały nam dwie opcje i tu już nie było tak łatwo. Ze względu na okre­śloną kwotę jaką chcie­li­śmy prze­zna­czyć na dom, zre­zy­gno­wa­li­śmy z nie­ru­cho­mo­ści która była moim nume­rem 1.

Długi czas myśla­łam o tym miej­scu, nie­ru­cho­mość ta dawała moż­li­wo­ści stwo­rze­nia gospo­dar­stwa agro­tu­ry­stycz­nego, o któ­rym od lat marzy­łam. Nie udało się dobić targu z panią, która umie­ściła świeżą ofertę i nie zale­żało jej na cza­sie jak nam.

Zbli­żał się kolejny rok szkolny, zatem naj­le­piej zacząć naukę w nowej szkole od jego początku i z w miarę upo­rząd­ko­wa­nym życiem. Tak więc, na chwilę przed pod­pi­sa­niem aktu nota­rial­nego, ostatni raz wyko­na­łam tele­fon do wła­ści­cielki mojego nr 1, by coś wskó­rać, na próżno jed­nak, kobieta była nie­ugięta. Dlatego poprze­sta­li­śmy na ofer­cie nr 2.

Klamka zapa­dła, dom w Gór­kach jest nasz.

Szczę­ście się­gało zenitu. Wyobraź­cie sobie moją minę, gdy po pra­wie dwóch mie­sią­cach zadzwo­nił tele­fon, usły­sza­łam zna­jomy głos w słu­chawce: „- Czy jest pani zain­te­re­so­wana moją ofertą sprze­daży domu? Wymie­ni­łam wszyst­kie okna, upo­rząd­ko­wa­łam obej­ście wokół niego i jestem zde­cy­do­wana sprze­dać go za pro­po­no­waną przez pań­stwa kwotę”…

Ech, jaka to była dla mnie smutna wieść. Do dziś krążą mi myśli o tym domu. Siel­skie widoki, pagór­ko­wate łąki, 5 tys. m² działka, las oraz dom z moż­li­wo­ścią stwo­rze­nia salonu z antre­solą, zada­szony taras i sporo drzew owo­co­wych. Czy to nie brzmi pięk­nie?

Na szczę­ście mam swo­iste podej­ście do spraw ziem­skich. Łatwość adap­ta­cji do nowych warun­ków jest jego dobrą stroną. Nie jestem przy­wią­zana do żad­nego miej­sca, zresztą nie tylko do miejsc, mam świa­do­mość, że życie to zmiana, cią­gły ruch.

Uwierz­cie, że daje to wiel­kie poczu­cie wol­no­ści.

Uwa­żam, że dom jest tam, gdzie są ludzie, któ­rych kochamy, tam, gdzie czu­jemy się szczę­śliwi, a tak można czuć się w każ­dym zakątku świata. Dom, w któ­rym miesz­kam jest obec­nie moim, naszym domem. Kto wie, może za jakiś czas zamiesz­kamy w innym miej­scu, kraju czy kon­ty­nen­cie.

Wra­ca­jąc do tematu naszej obec­nej rze­czy­wi­sto­ści. Jeden sąsiad, dookoła łąki, pola uprawne i lasy, widok pasą­cych się krów i gda­czące kury za pło­tem, a poza tym dużo, dużo pracy. Dachy do wymiany, posta­wie­nie garażu, pod­jazd, ogród, szambo eko­lo­giczne itp., itd.

Pracę roz­po­czę­li­śmy od wymiany dachów, zło­ży­li­śmy wnio­sek o uty­li­za­cję azbe­stu w GOPS, umó­wi­li­śmy ekipę deka­rzy i do dzieła. Nie łatwo jest zna­leźć dobrą ekipę do prac remon­towo budow­la­nych, dekar­skich, bru­ko­wych. jak nie znasz oto­cze­nia, opie­rasz się na suge­stiach nowo pozna­nych osób. Szu­ka­nie w inter­ne­cie i doga­dy­wa­nie się z fachow­cami co do ter­mi­nów to jedno, pod­ję­cie przez nich prac to dru­gie.

Pow­ra­ca­jąc do naszego dachu, nie obyło się bez przy­gód. Podwyż­sza­jąc dom usu­nięte zostały dwie dolne war­stwy sta­rego dwuspa­dowego dachu. Pra­cow­nicy nie zabez­pie­czyli luk przed desz­czem, a nam nie przy­szło do głowy by przy sprzy­ja­ją­cej pogo­dzie nakryć dach plan­deką zwłasz­cza, że wcze­snym ran­kiem mieli poja­wić się deka­rze.

Po godzi­nie trze­ciej w nocy plusk kapią­cej wody z sufitu obu­dził mnie z głę­bo­kiego snu. Sia­dłam ze zdu­mie­niem i nie­do­wie­rza­niem, to nie sen, to, to, to… POWÓDŹ W DOMU.

Zbu­dzi­łam chło­pa­ków i zaczę­li­śmy pod­kła­dać miski i wia­dra. Co robić? Na stry­chu podłoga z polepy cała nasiąk­nięta wodą. Przy­dała się w ewa­ku­acji wier­tarka uda­rowa, nale­żało zro­bić ujście by woda miała gdzie spły­wać. W innym razie cię­żar sufitu mógłby zro­bić z nas placki.

Po któ­rejś z rzędu pró­bie tele­fonu do kie­row­nika załogi udało się go zbu­dzić, koło godziny 6.00 wraz z ekipą zabez­pie­cza­li­śmy dach przed opa­dami 🙂 Pogo­dynka zawio­dła 🙁 – deszcz nie chciał prze­stać padać. Wszyst­kie sufity do remontu, a wraz z nimi oczy­wi­ście ściany. Poza tym nale­żało uprząt­nąć to coś z góry, co przy­po­mi­nało kąpie­li­sko hipo­po­tama.

Przy­szło słońce a wraz z nim zamie­rzone efekty, dom i budy­nek gospo­dar­czy docze­kał pięk­nego nowego dachu.

Kolej­nym punk­tem były chod­niki oraz garaż.

Jeśli zamie­rzasz kupić stary dom, a tym samym wpro­wa­dzić w nim zmiany, prze­pro­wa­dzić remonty, musisz uzbroić się w cier­pli­wość, jeżeli chcesz zle­cić pracę fachow­com. Branża remon­towo-budow­lana rzą­dzi się swo­imi pra­wami.

By osią­gnąć cel, dobrze jest stwo­rzyć sobie plan dzia­ła­nia. Wspólna praca pole­ga­jąca na kom­pro­mi­sie i kre­atyw­no­ści, z domieszką arty­zmu, potrafi przy­nieść wielką radość i satys­fak­cję.

Mówią: nie od razu Rzym zbu­do­wano, my swój Rzym budu­jemy na­dal. Ci, któ­rzy miesz­kają na wsi, czy są posia­da­czami domu dosko­nale wie­dzą, że pracy jest pod dostat­kiem.

Wiej­skie warunki pozwa­lają roz­wi­jać swoje pasje i zain­te­re­so­wa­nia

Kocham sta­ro­cie, zaję­łam się ich odna­wia­niem, posia­dam w swo­jej kolek­cji kilka kre­den­sów, komód i krze­seł. Ze sta­rych zaś desek można two­rzyć świetne deko­ra­cje wystroju wnętrz. Uwierz­cie mi, przy odro­bi­nie fan­ta­zji można nadać domo­stwu nie­po­wta­rzalny cha­rak­ter.

Nasza chatkę kreu­jemy w wiej­skiej sty­li­styce i bez wąt­pie­nia, kiedy zakoń­czymy prace, odz­na­czać się będzie pol­sko-hisz­pań­ską nutą. Hisz­pa­nia a raczej Anda­lu­zja stała się naszym małym kra­jem, dru­gim domem. Zain­spi­ro­wała nas kolo­ry­styką, fine­zją i sty­lem.

Biel i ele­menty cera­miczne zdo­bią nie­mal każdą pose­sję, drobne ele­menty zaku­pione w uro­czym mia­steczku Mijas będą przy­po­mi­nać nam o tych magicz­nych miej­scach.

Po prostu natura

Zakup domu i życie na wsi, to nie tylko remonty, prze­bu­dowy i praca, to przede wszyst­kim kon­takt z naturą. O każ­dej porze roku wsłu­chu­jemy się w śpiew pta­ków, obser­wu­jemy jak wyfru­wają z gniazd młode pisklęta.

Na pola­nie tuż przed naszym domem poja­wiają się sarny, zające, latem spa­ce­rują bociany a let­nią porą, nad naszymi dachami późnym wieczorem, szy­bują nie­to­pe­rze.

To siel­skie, wiej­skie życie przy­nosi szczę­ście naszej trójce i daje dużą dawkę ener­gii. Przez nie­spełna rok doświad­czy­li­śmy wiele wznio­słych i pięk­nych chwil. Pio­trek roz­po­czął rok szkolny w nowej szkole, a jako, że jest otwar­tym i odważ­nym chłop­cem odna­lazł się z łatwo­ścią w nowym oto­cze­niu.

Zaadop­to­wa­li­śmy psa labra­dora o imie­niu Jack, jest naszym stró­żem i wspa­nia­łym przy­ja­cie­lem.

Stwo­rzy­li­śmy ogró­dek który obfi­tuje w sma­ko­wite plony. Jakże nie cie­szyć się z wła­snych malin i jeżyn, kon­fi­tur i zapraw. Wspa­niale jest bosymi sto­pami stą­pać po zro­szo­nej tra­wie by zerwać pomi­dory i szczy­pior na śnia­da­nie.

Gdy jest cie­pło wszyst­kie posiłki pała­szu­jemy na podwó­rzu.

Dom na wsi to nie odlu­dzie zatem…

Dobrze jest mieć życz­li­wych sąsia­dów, są inspi­ra­cją i wspar­ciem. Pod­czas naszych podróży opie­kują się naszym czwo­ro­no­giem, któ­rego nie zawsze możemy zabrać ze sobą. Poza tym wie­czorne poga­wędki o życiu wno­szą w nasze wiej­skie życie towa­rzy­skie wiele rado­ści.

Stadko sąsiedz­kich kur pasą­cych się za pło­tem znosi także i dla nas żółte, świeże jajka, z któ­rych bez stra­chu można zro­bić smaczny kogel mogel.

Tacy sąsie­dzi to wielki skarb.

Atu­tem życia na wsi jest brak czasu na tele­wi­zję i nudę. Wzra­sta tęży­zna fizyczna, odpor­ność na infek­cje, ape­tyt :) i chęć do życia. Budzi się cie­ka­wość, wyostrza zmy­sły, wzra­sta kre­atyw­ność i wiele by tu wymie­niać.

Jestem szczę­śliwa, że jest nam dane doświad­czać tych darów, nie tak dawno było to dla mnie wyłącz­nie marze­niem.

Mieć marze­nia i cele to sens, esen­cja życia.

Każdy jest stwo­rzony i posiada odpo­wied­nie narzę­dzia by je reali­zo­wać, TAK i TY także. Szczę­ściem jest zdol­ność cie­sze­nia się z dro­bia­zgów, każdy pora­nek, każdy dzień, każdy wie­czór nie­sie za sobą nowe per­spek­tywy i nowe spoj­rze­nie na świat.

Zatem rusz na wieś i prze­ko­naj się o tym.

Ania

Ania, dziękuję Ci za Twoją historię i mam nadzieję, że jeśli jeszcze raz przyjdzie Ci zmieniać dom, to obędzie się tym razem bez podobnych przygód.

Kontakt do Ani przez FB znajdziecie TUTAJ.

Kontynuujemy cykl z Waszymi historiami, jak to jest z przeprowadzką na wieś i z wiejskim życiem.

Komentujcie, zostawiajcie wiadomości dla Ani w komentarzach, udostępniajcie (przyciski są poniżej), podsyłajcie swoje historie.