Mam już dość

Napię­cie sięga cza­sem zenitu i naprawdę mam już dość tego, co tu w mie­ście dzieje się dookoła. Wiem, że wieś też ma swoje minusy, że tam o wszystko będę musiał zadbać sam. Ale to, co dzieje się tutaj zaczyna mnie wykań­czać i mimo, że jestem bar­dzo, bar­dzo spo­koj­nym i opa­no­wa­nym czło­wie­kiem, to cza­sem…

Koniecznie zaprenumeruj bezpłatnie ten blog ( ➡ po prawej).

Wczo­raj, w sobotę, było apo­geum wku­rza­nia wszyst­kich dookoła. Założę się, że wszy­scy miesz­kańcy bloku oraz sąsie­dzi z naprze­ciwka mieli, kurde, wolne. Że też nie mogli sobie gdzieś nad wodę wyje­chać, albo na tego­roczne grzyby, które się już poja­wiły, bym mógł sobie w ciszy i spo­koju popra­co­wać nad tym blo­giem. Ale nie… No ba, oczy­wi­ście, że nie! Się uwzięli sku­bani! Nie narze­kam zazwy­czaj i widzę wszystko opty­mi­stycz­nie, ale chyba nie wczo­raj.

Mam już dość od szó­stej rano

Zaczęło się od 6.15. Na szczę­ście zdą­ży­łem już z pół godziny popra­co­wać. Na spo­koj­nie przej­rza­łem maile, a tu nagle jak nie pój­dzie po wszyst­kich ścia­nach i stro­pach całego budynku odgłos młota pneu­ma­tycz­nego. Z pew­no­ścią wie­cie jaki to iry­tu­jący dźwięk, jakby Cię armia koma­rów ata­ko­wała, ale prze­ciw­nika nie widzisz. Czu­jesz go na karku, sły­szysz, cho­wasz się przed nim, lecz aku­rat tego nie zoba­czysz. W końcu dry­luje mury gdzieś dwa pię­tra niżej.

No tak, pew­nie zaczęli od szó­stej rano, tylko trzeba było śnia­da­nie z puszki wypić i do dzieła. Bo na trzeźwo to chyba nie da się tak pra­co­wać, skoro drga­nia odczu­wa­łem dwa pię­tra wyżej, a co dopiero oni tam, z mło­tem w dło­niach.

Naj­wi­docz­niej robot­ni­kom hałas i drga­nia nie prze­szka­dzały, bo kuli cały dzień z prze­rwą na dru­gie śnia­da­nie. Skoń­czyli po dwu­dzie­stej. W międzycza­sie dorzu­cił się sąsiad z pię­tra boru­jąc dziury. Z tego, co wiem, to ani nie jest sto­ma­to­lo­giem, ani nie pra­cuje w BOR-ze. Po dwu­dzie­stym szó­stym wywier­co­nym otwo­rze prze­sta­łem liczyć.

Po dzie­sią­tej dokładka

Po dzie­sią­tej dorzu­cił się sąsiad z naprze­ciwka, który posta­no­wił wysprzą­tać swoją audicę. Zazwy­czaj kosi traw­nik jakieś trzy godziny, dwa razy w tygo­dniu. A wczo­raj dla odmiany, nie­wiele kró­cej, odku­rzał… Chyba nawet wnę­trze sil­nika, bo co można odku­rzać przez tyle czasu? Okno zamkniesz, by było ciszej, to znów gorąco. Zresztą i tak bez róż­nicy, gdyż tem­pe­ra­tura w środku prze­kro­czyła już 27 stopni, a na zewnątrz w słońcu grubo ponad 40.

Skończył odkurzać, zaczął polewać, myć, polerować, krzyczeć na żonę i dziecko. Uroczo…

Dorzu­cił się jesz­cze jakiś dzie­ciak, pię­tro niżej, może wyżej ode mnie. Nie wiem, dla jego dobra posta­no­wi­łem go nie loka­li­zo­wać. Są ludzie, któ­rzy cho­dzą na pię­tach i gło­śno przy tym stu­kają. Ale ten nie cho­dził… On napier­ni­czał tymi nogami w podłogę cały dzień. Nie wiem czy sobie tor wyści­gów urzą­dził, czy miał ska­kankę. Wciąż nie żałuję, że nie wiem gdzie mieszka. Dla jego dobra;) Pię­ta­szek, w piętkę goniony…

Mam już dość coraz bar­dziej

Po połu­dniu zaczęła się dys­ko­teka w jed­nym z samo­cho­dów zapar­ko­wa­nych pod oknami (pamię­tajmy, że sąsiad ledwo skoń­czył odku­rza­nie, młot pra­co­wał bez prze­rwy, podob­nie jak dzie­ciak z pię­to­wym ADHD). Chyba spraw­dzali, kto miał więk­szego „basa”… w aucie. Takie prze­dłu­ża­nie męsko­ści pew­nie;)

Kon­ku­ren­cja nie spała i nad nami zaczęło grać w środku bloku. Co za per­fek­cyjna budowa kana­łów wen­ty­la­cyj­nych. Wcho­dząc do łazienki czu­łem się, jak­bym już był na tej impre­zie. Dzi­siaj wiem już sporo o fil­trach aku­stycz­nych, ale pro­jek­tanci bloku, sprzed zale­d­wie ośmiu lat, naj­wi­docz­niej nie wie­dzieli o ist­nie­niu takich.

Czy wie­czór przy­nie­sie uko­je­nie?

Około dwu­dzie­stej zaczyna się bata­lia trzech miesz­kań (tak podej­rze­wam, że trzech), a na pewno koło piątki dzie­cia­ków. Kąpa­nie kon­tra jedze­nie, czyli które dziecko „gło­śniej nie chce”. Pła­cze, lamenty, krzyki, wycie. Trwa to około godziny. Rodzice się chyba zma­wiają, by było to w jed­nym cza­sie. Może i dobrze, bo gdyby tak 3 razy po jed­nej godzi­nie, każdy z osobna. Strach pomy­śleć…

Na początku zasta­na­wia­łem się, czy nie trzeba inter­we­nio­wać i rato­wać te biedne dzieci, bo hałas był taki, jakby je tor­tu­ro­wano. Dzi­siaj po pół­tora roku nic się nie zmie­niło, poza tym, że mam cza­sem ochotę rato­wać rodzi­ców, któ­rzy przez ten czas cier­pli­wie i bez krzyku mówią, prze­ko­nują, tłu­ma­czą, pro­szą, a dzieci? Dzieci bez zmian – to samo. ZAWSZE.

Taki dzień?

Całość to w sumie taki „dzień, jak co dzień”. Życie w bloku, w mie­ście. Jesz­cze tylko zabra­kło imprezy za ścianą, którą raz w mie­siącu urzą­dzają sąsie­dzi. Wczo­raj nie było… ufff… Pew­nie, że ta sobota, to było apo­geum, pew­nie, że są cich­sze dni i spo­koj­niejsze miej­sca w mie­ście. Ale ja mam już dość.

Chcę się już prze­nieść, zna­leźć swoją oazę, gdzieś nad wodą, oto­czoną drze­wami lub lasem, może łąkami. Spo­koj­nie popra­co­wać w ogro­dzie, w sadzie, czy nawet przed kom­pu­te­rem na dużym zacie­nio­nym tara­sie. Zro­bić sobie poobied­nią drzemkę na hamaku. To wszystko, co by się tam działo poka­zał­bym Tobie, opo­wie­dział o tym, opi­sał. Nawet pia­nie koguta o czwar­tej rano by mi nie prze­szka­dzało…

Czemu więc jesz­cze tego nie ma? Co mnie powstrzy­muje? Tego dowiesz się z kolej­nych wpi­sów na tym blogu.